Sunday, May 15, 2011

काठमाण्डौमा बढ्दो शहरीकरण र चुनौति

शहरीकरणको विश्वब्यापि मान्यता अनुसार प्रतिहेक्टर जमिनमा१२०० जनाको जनघनत्वलाई उपर्युक्त मानिन्छ अझ यसमा पनि देखि तल्लाको घरको मापदण्ड तोकिएको तर नेपालमा अझ त्यसमा पनि राजधानी शहरमै यो मापदण्ड लागु हुन सकेको छैन सन १९६० को दशकमै काठमाण्डौको जनघनत्व अमेरिकाको न्यूर्योक शहरको भन्दा दोब्वर बढि रहेको बताइन्छ

काठमाण्डौ कला संस्कृति ऐतिहासिक शहरका रुपमा विश्वभरी नै परिचित तर पछिल्लो समयमा बढ्दो पूर्वाधारको निर्माणले काठमाण्डौले आफनो पूरानो पहिचान विस्तारै गुमाउदै गएको अध्ययनको शिलशिलामा होस वा अवसरको खोजीमा अथवा ब्यापार ब्यवसाय वा रोजगारीका कारण अहिले मूलुकका सबैजसो ठाउँका मानिसहरु राजधानी काठमाण्डौमा आउने क्रम निकै बढेको त्यसैले पनि याहाँको जनसंख्या दिन प्रतिदिन बढ्दो हुन काठमाण्डौको जनसंख्याको बारेमा गहन अध्ययन भएका छैनन त्यसैले यहाँको जनसंख्या यत्ति नै भनेर किटान गर्न सक्ने अवस्था छैन तर पछिल्ला केहि तथ्याकले काठमाण्डौ उपत्यकामा करिव ४०लाख मानिसहरुको बसोबास रहेको देखाएका छन् दिनहुँ जनसंख्याको चाप बढ्दो जनसंख्याको यो बृद्धिसँगै काठमाण्डौमा भवन निर्माणको क्रमले पनि तिव्रता पाएको त्यसैले राजधानी काठमाण्डौले अहिले आफनो विगतको पहिचान विस्तारै गुमाउदै गएको अब्यवस्थित अस्तब्यस्त शहरीकरणले ऐतिहासिक नगर कान्तिपुर अहिले क्रकि्रटको शहरका रुपमा चिनिन पुगेको
काठमाण्डौ महानगरकाको रेकर्ड अनुसार माहानगर भित्र वि।सं। २०५६ देखि वि।सं। २०६६ को एक दशकको अवधिमा ४० हजार सय ७३ वटा भवन निर्माणका लागि स्वीकृती पाएका थिए यो माहानगर भित्रको कुरा भयो काठमाण्डौ महानगरपालिका बाहेक भक्तपुर मध्यपुर ठिमि ललितपुर उपमहानगर पालिका भित्र पनि भवन निर्माणको क्रम तिव्र रुपमा बढेको अझ उपत्यका भित्रका महानगर उपमहानगर नगरपालिका बाहेकका गाविसहरुमा समेत मानिसहरुको चाप निकै बढि मूलुकका विभिन्न ठाउँबाट बसाइसरेर आउने मानिसहरुको बढ्दो आर्कषणले उपत्यका भित्रका गाविसमा समेत भवन निर्माणको क्रम शहरी क्षेत्रमा भन्दा निकै बढेको काठमाण्डौको कपन गाविस- मा पाँच बर्ष अघिसम्म खेतको रुपमा धेरै जमिन देखिन्थ्यो तर अहिले ती मध्ये धेरै जसो खेत प्लटिङ गरेर घडेरिको रुपमा विकास भइसकेका छन् जसमा पनि धेरैमा घर नै बनिसकेको स्थानीय राम श्रेष्ठ बताउँछन् भवन निर्माणको बढ्दो यो क्रमले जग्गाको मूल्य समेत निकै बढाएको कपन गाविसमा अहिले मोटर बाटोले छोएको जग्गाको मूल्य आनाको देखी १५ लाख भन्दा पनि बढी पुगेको श्रेष्ठको भनाइ
कपन गाविसमा मात्रै होइन उपत्यकाका अन्य गाविसमा पनि यस्तै गतिमा भवन निर्माणको क्रम बढेको बढ्दो शहरीकरण कै कारण भवन निर्माणमा आएको ब्यापकताले काठमाण्डौ उपत्यकाको सुन्दरता मात्रै असर गरेको छैन यसको ऐतिहासिक सास्कृतिक महत्वलाई समेत प्रभावित गरेको उपत्यकामा दिन प्रतिदिन बढ्दै गएको शहरी करणको प्रभावकारी रुपमा अनुगमन हुन सकेको छैन त्यसैले यो शहरीकरण अब्यवस्थित अनियन्त्रित बनेको
शहरीकरणको विश्वब्यापि मान्यता अनुसार प्रतिहेक्टर जमिनमा१२०० जनाको जनघनत्वलाई उपर्युक्त मानिन्छ अझ यसमा पनि देखि तल्लाको घरको मापदण्ड तोकिएको तर नेपालमा अझ त्यसमा पनि राजधानी शहरमै यो मापदण्ड लागु हुन सकेको छैन सन १९६० को दशकमै काठमाण्डौको जनघनत्व अमेरिकाको न्यूर्योक शहरको भन्दा दोब्वर बढि रहेको बताइन्छ अहिलेकै तथ्याकहरुलाई आधार मानेर हेर्ने हो भने पनि काठमाण्डौ उपत्यका करिव ४० लाख मानिसहरुको आश्रयस्थल बनेको यहाँको क्षेत्रफल जनसंख्यालाई गणितिय विभाजन गर्ने हो भने काठमाण्डौको अब्यवस्थित शहरीकरणको स्पष्ट तस्वीर देख्न सकिन्छ
नत्र न्याउरी मारि पछुतो भने झै अगाडी गल्ति गर्ने पछाडी त्यसको पश्चतापमा आँशु झार्नुको कुनै अर्थ हुने छैन
सडक बाटो यातायात खानेपानी विजुली शिक्षा स्वास्थ्य दैनिक जीवन यापनका आधारभूत आवश्यकता ब्यवस्थित शहरहरुमा सर्वसुलभ सहज रुपमा उपलब्ध हुन्छन् तर यी सबै कुराको उचित ब्यवस्थाका लागि पूर्वाधार त्यसमा पनि भवन निर्माणको कुरा पहिलो सर्तको रुपमा आउँछ अझ भवन निर्माणमा पनि निश्चित मापदण्ड गुणस्तरिय सामागि्रको प्रयोगलाई अनिवार्य गरिनु पर्छ तवमात्र ब्यवस्थित शहरीकरण सम्भव हुन काठमाण्डौमा ब्यवस्थित शहरीकरणको लागि सरकारले शहरी विकास तथा भवन निर्माण आयोजना नामक छुट्टै निकायको समेत ब्यवस्था गरेको तर पनि राजनीतिक हस्तक्षेप पर्याप्त ऐन कानुनको अभाव भएका ऐन कानुनको फितलो कार्यन्वयन तथा प्रभावकारी अनुगमनको अभावले यो निकायको उपस्थितीले पनि बढ्दो शहरीकरणलाई खासै ब्यवस्थित गर्न सकेको छैन
सडक पूर्वाधारको विकास भवन निर्माणको बढ्दो क्रमले मूलुकको आर्थिक सम्बृद्धिलाई देखाउँछ तर यीनै पूर्वाधार अब्यवस्थित अनियन्त्रित रुपमा विकास भए भने यसले थप जोखिम चुनौतिलाई पक्षपोषण गर्छ

यो नै मेरो जीवनको अन्तिम ब्लग हो


"मृत्‍यु अटल छ। सबैलाई थाहा भएकै कुरा भएपनि थाहा नभए जस्तो अभिनय गरेर मान्छे बाँच्छ। यो नै जीवनको सार्थकता हो जस्तो लाग्छ र त्यस्तै हुनुपर्छ। तर कुनै निर्णीत समयमा जीवनको अन्त्यको अनुभव चै कस्तो होला? त्यो भाग्यमानी हो या अभागी ।"







 म मरिसकेको छु र यो नै मेरो जीवनको अन्तिम प्रकाशन हो। जब मेरो शरीर क्यान्सरको अन्तिम सँजाय भोग्ने छ र ‘बन्द’ हुनेछ  तब मेरा परिवार एवं मित्रहरुलाई यो ब्लग पोष्ट गर्न अनुरोध गरेको छु। यसरी यो सक्रिय ब्लगबाट इतिहास बन्ने छ। ‘ डेरेकले आफ्नो ब्लगमा लेखेका छन्।
मे ३, २०११ मा मलाशयको क्यान्सरबाट मृत्‍यु भएका डेरेकका पूर्व-तयार शव्दहरु उनको परिवार र मित्रहरुले  मे ४, २०११मा प्रकाशित गरेका थिए।
मृत्‍यु अटल छ। सबैलाई थाहा भएकै कुरा भएपनि थाहा नभए जस्तो अभिनय गरेर मान्छे बाँच्छ। यो नै जीवनको सार्थकता हो जस्तो लाग्छ र त्यस्तै हुनुपर्छ। तर कुनै निर्णीत समयमा जीवनको अन्त्यको अनुभव चै कस्तो होला? त्यो भाग्यमानी हो या अभागी ।
जीवनका स-साना यात्रा बिछोडहरु त कस्ता हृदयबिदारक हुन्छन् भने चलायमान रंगीन संसार छाडेर भयानक अँध्यारो(या उज्यालो)यात्रा तयारीको अघिल्लो दिन कस्तो होला? माथिका शब्दहरु लेख्दा डेरेकका मानसपटलमा के कस्तो गुज्रियो होला म अनुमान लगाउन खोज्दै छु। उनले अवश्य पनि सोंचे होलान् म जस्ता ब्लगरका बारे जसको अन्तिम ब्लगका बारेमा यस्ता शब्दहरु रचिएका छन्।
जीवनको त्यो अन्तिमा क्षणमा उनले आफ्नो बिद्यार्थीकालको पुरानो साथी (एयरड्री) लाई सम्झेका छन जो पछि जीवनसाथी बनिन्। सँगै पढेको, सँगै काम गरेको, टुटेफुटेका सम्पर्क, प्रेमपत्र, प्रेम प्रसङ्ग र बिवाह सम्झेका छन्। एयरड्रीसंग स्थानीय पार्कमा भेटेको पहिलो दिन सम्झदै डेरेक् लेख्छन्, ‘हाम्रो साथ यस्तो छोटो र जम्मा २३ बर्षको मात्र हुन्छ होला भन्ने लागेको थिएन।  कस्तो छोटो पुग्दै पुगेन, पटक्कै पुगेन।’
डेरेकका यस्ता शब्दहरुले जीवनका तीन महत्वपूर्ण क्षणहरुको पुष्टि गर्दछ- जन्म, बिवाह र मृत्‍यु। पहिलो र अन्तिम आफ्नो बसमा छैन तर मात्र बिवाह एउटा प्राकृतिक देन हो जसमा मनुष्य-बिवेक प्रयोग गर्ने अधिकार प्रदान गरिएको छ। यस्तो दैबिक सामर्थ्यता रहेको बिवाहको बारेमा हुने तर्क बितर्क सुन्दा चै मलाई असाध्यै उदेक लागेर आँउछ। भन्न मन लाग्छ- यो पबित्र सम्बन्धलाई अन्य दुई प्राकृतिक सत्यता जस्तै स्वीकार गर किनभने  मृत्‍युको हाराहारी जीवनको अन्तिम स्वाससम्मको तिम्रो यात्रा यसैले सहज बनाउँछ।
डेरेकले आफ्ना छोरीहरुलाई सम्बोधन गर्दै भनेका छन्, ‘लौरेन र मेरिना, जब तिमीहरु परिपक्व बन्दै आत्मनिर्भर हुनेछौ तब थाहा पाउने छौ कि म तिमीहरुलाई कत्ति माया गर्थें र हरसम्भव असल पिता बन्ने प्रयास गरेको थिएँ।’
‘जीवनमा के कस्तो आइपर्ने हो त्यो थाहा छैन। हामी योजना बनाउँन सक्छौं र त्यही गर्छौं जसमा रमाउँछौं तर आफ्ना योजना सबै सफल् हुन्छन् भन्ने छैन।  कुनै पूरा होलान् भने कुनै अपूरा। कुनै घटना अग्रिम जानकारी दिएर आउँदैन तर त्यो घटेरै छाड्छ। यो राम्रो पनि हैन र नराम्रो पनि हैन तर यथार्थ हो।’
अन्तमा डेरेक लेख्छन- यो संसार असाध्यै रमाइलो छ।  वास्तवमा यो ब्र्हमाण्ड नै रोमांचक छ। मलाई कुनै पश्चाताप छैन। एयरड्री, तिमी मेरो ‘बेस्ट फ्रेण्ड’ र सबैभन्दा नजिकको सम्बन्धी हौ। हामी एक आपसका नभएको भए शायद यो संसार नै उराठ लाग्दो हुन्थ्यो होला। म तिमीलाई असाध्यै माया गर्छु, आई लभ यू, आई लभ यू,आई लभ यू।
डेरेकको ब्लग: www.penmachine.com
यो लेख www.kapurika.com बाट साभार गरिएको हो

कसका लागि बन्द ?

 


 "आफ्नो अधिकारको प्रयोग गर्दा अरुको पनि अधिकारको सम्मान गर्नु पर्छ भन्ने लोकतन्त्रको मर्म सायद बन्दकर्ताले बिर्सीए  ।"








सुक्रबार जनजाति महासंघले गरेको बन्द शान्तिपूर्ण देखियो । बन्दका क्रममा कतै टायर बलेको देखिएन न त ढुंगामुढा नै गरेको देखियो । राजनीतिक दलका नेताहरुको अक्षमताले तीन तीन बर्षमा पनि बन्न नसकेको संविधान २ हप्ता भित्र बनाउनु पर्ने माग राख्दै गरिएको यो आन्दोलनको अर्थ खासै नरहे पनि विगतमा जस्तो हिमसात्मक बन्द रहेन । जसलाइ सकरात्मक मान्न सकिन्छ । तर लोकतान्त्रिक मुलुकमा लोकले आज साह्रै दुख पाए । आफ्नो अधिकारको प्रयोग गर्दा अरुको पनि अधिकारको सम्मान गर्नु पर्छ भन्ने लोकतन्त्रको मर्म सायद बन्दकर्ताले बिर्सीए  ।
बन्दले गर्दा सवारी साधन नचलेका कारण सडकमा थुप्रैले सास्ति खेपॆको प्रष्टै देखिन्थ्यो । दिन भर पसल र कार्यालयहरु समेत बन्द रहे । यसले ज्याला मजदुरी गरेर खानेहरु सबै भन्दा बढी समस्यामा परे । यसरी समस्यामा पर्नेमा बाहुन वा अन्य समुदायका मात्रै थिएनन् । जनजाति समुदायका पनि थुप्रै मानिसहरुले सास्ती पाए । जसमा खासगरी दिनभरी श्रम गरेर बेलुका गुजारा चलाउनेहरु यसबाट बढी नै मारमा परे । उनीहरुका लागि यो संविधान समयमै बन्नु वा नबन्नुले उत्तिसारो महत्व राख्दैन । किनकि आज श्रम गर्न नपाउँदा स्टोभमा हाल्ने तेल किन्न सकिन्न गर्जो  टार्न दुई मुठि चामल किन्न पैसो हुन्न । अनि भोको पेट सुत्नुपर्ने वाध्यता हुन्छ ।
ती श्रमजीविलाई यस्ता बन्दको के अर्थ  तैपनि ती श्रमजीविका टाउको गनि गनि हामी अल्पसंख्यक भन्दै जनजाति महासंघले बन्दको आयोजना गरि छाड्यो । तर विचारा ती श्रमजीवीलाई के थाहा  उ पनि यो बन्दको आयोजक हो भनेर । अनि के थाहा उसले आफनो भोको पेटमा आफैले लात हानेको थियो भनेर ।

Sunday, May 8, 2011

पत्रकारिता केन्द्रीय विभागमा तालाबन्दी

वैशाख २०- त्रिभुवन विश्वविद्यालय अर्न्तगतको आमसञ्चार तथा पत्रकारिताको केन्द्रीय विभागमा एमए पहिलो वर्षका विद्यार्थीहरुले गरेको तालाबन्दि आज पाँचौ दिन पनि जारी छ ।।
पत्रकारिता विभाग र क्याम्पस प्रशासनले नाजायज शुल्कको बखेडा झिकी परीक्षा फराम भर्न अवरोध गरेको भन्दै नेपाल मानविकी क्याम्पसमा रहेको पत्रकारिता केन्द्रीय विभाग र क्याम्पस प्रमुखको कार्यकक्षमा अनिश्चितकालीन तालाबन्दी गरिएको विद्यार्थीहरुले जनाएका छन्।
पैँतालिस दिन भित्र कम्प्युटर, रेकर्डर, क्यामेरा लगायतका सामाग्री ल्याउने सर्तमाप्रति विद्यार्थी पाँच हजार चार सय रुपियाँ शुल्क उठाउने सहमति भए पनि दश महिना बितिसक्दा पनि शैक्षिक सामाग्रीहरु नआएको भन्दै विद्यार्थीहरुले तालाबन्दी गरेका हुन्।
विद्यार्थीहरुले सहमति कार्यान्वयनमा विद्यार्थी संगठन, विभागीय प्रमुख प्रवलराज पोखरेल र क्याम्पस प्रमुख गोपालचन्द्र पोखरेलबीच हिजो र आज भएको वार्ता निश्कर्षविहीन भएपछि तालाबन्दीमा उत्रनुपरेको बताएका छन्। तोकिएको समयमा सामानहरु नआउँदासमेत शुल्क तिर्न बाध्य पार्नु गैरकानुनी, खेदजनक र हास्यास्पद भएको विद्यार्थीहरुको भनाइ छ।
विद्यार्थी प्रतिनिधिमूलक संस्था स्वतन्त्र विद्यार्थी युनियनको समेत सहभागितामा यसअघि शैक्षिक सामाग्री उपलब्ध नभए शुल्क नतिर्ने सहमति भए पनि स्ववियुले कार्यान्वयनमा उदासिनता देखाएको विद्यार्थीहरुको आरोप छ। साथै विद्यार्थीहरुले स्वतन्त्र विद्यार्थी युनियनले आफ्नो हितविपरीत शुल्क तिर्न दबाब दिइरहेको आरोप लगाएका छन्।
उनीहरुले आफ्ना मागप्रति क्याम्पस प्रशाशन र पत्रकारिता विभागले आँखा चिम्लिए थप कडा आन्दोलन गर्ने चेतावनीसमेत दिएका छन्।
यसैवीच आज त्रिभुवन विश्वविद्यालय अन्र्तगतको आमसन्चार तथा पत्रकारिताको केन्द्रिंय विभागमा लगाइएको ताला खोल्ने बारे सहमती गर्न विभाग र आन्दोलनरत पत्रकारिता एमए पहिलो बर्षका विद्यार्थीहरुबीच भएको वार्ता विनानिश्कर्ष सकिएको छ ।
वार्तामा प्रशासनले शूल्क फिर्ता लिनै नसकिने अडान राखेको थियो भने विद्यार्थीहरुले सामाग्री उपयोग गर्न नपाएको अवस्थामा शूल्क तिराउनु अन्याय हुने भन्दै शूल्क खारेज गरी परीक्षा फाराम भर्न दिन माग गरेका थिए । 

Sunday, May 1, 2011

भोको पेटमा लात हान्छस् ...?

"म पनि यी तीन वटै दलको भातृसंगठनको सदस्य छैन दलको भातृसंगठनको सदस्यता पनि लिन्न पनि यी तीनवटा मध्येकै एक राजनीतिक विचार धारामा आस्था राख्छु तर पत्रकारीता गर्दा पार्टीको सदस्य बन्दिन भन्न मैले पाउने कि नपाउने ? ती पार्टीको सदस्यता लिइन भने मेरो पत्रकार महासंघको सदस्यताको अव कुनै अर्थ छैन ?"
नेपाल पत्रकार महासंघको २३ औं अधिवेशनमा भाग लिन जिल्ला जिल्लाका साथीहरु काठमाण्डौ भेला हुन थालेका छन् त्यसैले महासंघको केन्द्रिय कार्यालय साचारग्राममा चुनावी सरगर्मि निकै बढेको तर केहि जिल्ला शाखाका अधिवेशनमा देखिएका तिक्तताले अधिवेशनलाई विवादको घेरामा तानेको त्यसैको एउटा दुखद घटना आज महासंघको कार्यालयमा देखियो  
पत्रकार महासंघको अधिवेशनमा राजनीतिक भागबण्डा गरेको भन्दै प्रारम्भ देखिनै कास्किका असन्तुष्ट पत्रकारहरु आन्दोलनमा उत्रिएका थिए तिनै साथीहरु आज विहान देखि महासंघ कार्यालयमा तालाबन्दि गरेर आमरण अनसनमा बसे दिउँसो करिव बजे महासंघको कार्यालयमा भएको तालाबन्दि खोल्न महासंघका अध्यक्ष धर्मेन्द्र झा सहितका केहि साथीहरु अगाडी बढे दुबै तर्फबाट नारा जुलुस शुरु भयो असन्तुष्ट साथीहरुलाई बार्तामा बस्न महासंघको ताला खोल्न अध्यक्ष झाले आग्रह गरे विवाद बढ्दै थियो ठेलमठेल शुरु भयो  
यत्तिकैमा कास्किका असन्तुष्ठ पत्रकारहरु माथि केहि पत्रकारहरु आक्रमणमा उत्रिए ठूला माछाले साना माछालाई दपेटे जसरी पोखरेली पत्रकारहरु घोक्राइयो उनीहरुको व्यानर च्यातियो विहान देखि आमरण अनसनमा एक जना साथीको पेटमा लात्ति बजारियो
नाम चलेकै एक पत्रकारले महिला पत्रकारको गर्दन समात्दै हातपात गरे केहि समयमै पत्रकार महासंघ महासंग्राममा परिणत भयो कलमलाई सबै भन्दा बलियो हतियार भनेर गर्व गर्ने पत्रकार महासंघको केन्द्रिय कार्यालयमा पत्रकारहरुलाई तसा्रउन हतियारधारी प्रहरी तैनाथ गरिए नारा जुलुस चलिरहयो यहि वेला कुटाइ खाने मध्येकै एक जना पत्रकार साथी भन्दै थिए-भोको पेटमा लात हान्छस्हामी आमरण अनसनमा उत्रिएका छौ सक्छस भने मार  
नेपाल पत्रकार महसंघका यस अघिका महाधिवेशनमा पनि सामान्य भना भन सुनिन्थ्यो तर यसपटक चै अलि बढि नै भयो यो सबै कुराको मुल जड थियो पत्रकार महासंघमा विद्यमान राजनीतिक सिण्डिकेट हुन पनि महासंघमा अहिले जिल्ला देखि केन्द्रसम्म राजनीतिले नराम्ररी जरो गाडेको महासंघको उम्मेरदवार राजनीतिक दलले चयन गर्ने शाखाका कार्यसमिति देखि सभासद् सबै पदमा दलहरुको भागबण्डा लाग्ने यस्तै यस्तै कुराहरु छन् जसले पत्रकार महासंघको स्वतन्त्र अस्तित्व विस्तारै गुम्दै गएको महसुस हुन थालेको  
आजकै घटनाको जड हेरौ कास्कि शाखामा तीनै पार्टी काग्रेस एमाले माओवादी मिलेर शाखाको अधिवेशन सम्पन्न भएको समाचार आएको थियो त्यसैले यी असन्तुष्ट पत्रकारहरुलाई कसैले उचालेको हुनु पर्छ भन्ने धेरैलाई लागेको तर के यी तीन दल बाहेक पत्रकारको स्वतन्त्र अस्तित्व छदै छैन ? पनि यी तीन वटै दलको भातृसंगठनको सदस्य छैन दलको भातृसंगठनको सदस्यता पनि लिन्न पनि यी तीनवटा मध्येकै एक राजनीतिक विचार धारामा आस्था राख्छु तर पत्रकारीता गर्दा पार्टीको सदस्य बन्दिन भन्न मैले पाउने कि नपाउने ती पार्टीको सदस्यता लिइन भने मेरो पत्रकार महासंघको सदस्यताको अव कुनै अर्थ छैन त्यसो भए किन यसलाई पेशाकर्मीको स्वतन्त्र संगठन भनेर भाषण गर्ने यहि संकिर्ण सोचाइले गर्दा नै अहिले महासंघको ब्यवसायिक अनि पेशागत मर्यादा माथि नै प्रश्न चिन्ह खडा भएको जुन सम्पूर्ण पत्रकारहरुका लागि लाजमर्दा कुरा हो तर पनि विषयमा याहाँ कस्ले बहस चलाउने सानाले यस्ता कुरा उठाए आज पोखरेली पत्रकारकै नियति दोहिरन्छ कथित ठूला अग्रजलाई यस्ता कुराको के परवाह  
आज नेपाल पत्रकार महासंघको परिसरमा जुन घटना भयो त्यो महासंघको इतिहासमै कालो दाग पनि हो प्रेस तथा अभिव्यक्ति स्वतन्त्रताको कुरा गरेर कहिल्यै नथाक्ने तीनै पत्रकारहरु आज पत्रकार साथीहरुकै अभिव्यक्ति स्वतन्त्रताको घाँटि निमोठ्न उदत्त देखिए यो भन्दा ठूलो विडम्वना अरु के होला  
पत्रकार पनि मान्छे हो त्यसैले उसमा पनि राजनीतक चेतना हुन्छ हुनु पर्छ पनि व्यक्तिगत रुपमा उसले कुनै राजनीतिक विचार प्रति आस्था पनि राख्न पाउँछ तर व्यवसायीक रुपमा पत्रकारीता गर्छु भन्नेले राजनीतिक दलको झण्डा बोकेर चुनाव उठ्न सुहाँछ आउनुस नेपाल पत्रकार महासंघमा विद्यमान राजनीतिक सिण्डिकेटको अन्त्यका लागि बहस गरौ

खाने होइन त बाख्रा दूधबाट बनेको चिज ?

नेपालमा बाख्राको दूधबाट चिज उत्पादन गर्ने यो नै पहिलो र एक मात्र कारखना हो । त्यसैले धेरै मानिस यो कारखना हेर्न र चिज उत्पादनको तौर तरिका बुझनका लागि पनि आउने गरेका छन् । 

नेपालका अधिकाशं मानिसहरु कृषि कार्यमा संलग्न छन् । कृषिसँगै पशुपालन त नेपालीहरुको परम्परा नै बनिसकेको छ । अन्य पशुको तुलनामा पाल्न केहि सजिलो भएका कारण ग्रामिण क्षेत्रका अधिकांश घरमा बाख्रा पाल्ने गरिन्छ । बाख्रा मासुका लागि मात्रै पालिन्छ । तर अलि नयाँ तरिकाले सोच्ने हो भने बाख्राको मासुबाट मात्रै नभएर दु्धबाट पनि राम्रो आम्दानी गर्न सकिन्छ । झट्ट सुन्दा धेरैलाई बाख्राको दुधबाट पनि आम्दानी गर्न सकिन्छ र भन्ने लाग्न सक्छ । तर मकवानपुरको चित्लाङ गाविसका अशोक कुमार सिंह  ठकुरीले बाख्राको दूधबाट चिज उत्पादन गरि आम्दानीको नयाँ विकल्प पुष्टि गरेका छन् ।
फ्रेन्च सहयोगमा ६ बर्ष अगाडी अर्थात २०६१ सालमा चित्लाङ चन्द्रागिरी चिज उत्पादन समुह स्थापना भएको थियो । दैनिक २ सय लिटर दूध खपत गर्न सक्ने यो कारखनाबाट महिनामा एक क्विन्टल चिज उत्पादन गर्न सकिने साचालक सिता सिंह ठकुरी बताउँछिन् । 
उनका अनुसार तर दूध संकलन कार्य न्यून भएका कारण हाल यहाँ दैनिक १८ देखि २० लिटर मात्रै बाख्राको दूध संकलन हुने गरको छ । जसबाट दैनिक ४ किलो सफ्ट र २ किलो हार्ड चिज उत्पादन हुने गरेको छ ।
गाउँघरमा उन्नत जातको बाख्रा नपालिने हुँदा बाख्राको दूध संकलन गर्न निकै अफ्ठयारो भएको बताउँदै ठकुरीले भनिन्-हामीले क्षमता अनुसार चिज उत्पादन गर्न सकेका छैनौं । उत्पादन न्यून भएकै कारण बाख्राको चिजको मूल्य अन्य चिजको भन्दा केहि महंगो छ । बाख्राको सफ्ट चिज प्रति किलो १२ सय र हार्ड चिज प्रतिकिलो २२ सय रुपैया पर्छ । त्यसैले यो अहिले काठमाण्डौमा मात्रै खपत हुने गरको छ । अन्यत्र पनि बाख्राको चिजको माग छ तर पनि चिज उपलब्ध गराउन नसकिएको ठकुरि बताउँछिन् ।
चिज कारखनाले स्थानीय गाउलेबाट बाख्राको दूध प्रति लिटर ५० रुपैयामा खरिद गर्ने गरेको छ । त्यसैले  चित्लाङमा अहिले स्थानीय गाउँलेहरुले समेत बाख्राको दूध विकि्र गरेर आम्दानी लिन थालेका छन् । गाइ भैसीको भन्दा महंगो मूल्यमा बाख्राको दूध विकि्र हुन थालेपछि स्थानीय गाउँलेका लागि बाख्रा आम्दानीको श्रोत बनेको छ । स्थानीय कान्छि भट्टराइ आफूलॆ  दैनिक २ लिटर बाख्राको दूध विकि्र गर्ने गरेको बताउँछिन् । पहिला त बाख्राको दूध काहाँ खाइन्थ्यो  उनले भनिन् यहाँ भाइले चिज बनाउने कारखना खोलेपछि बाख्राको दुध पनि आम्दानीको श्रोत बनेको छ । भट्टराइले अहिले बाख्राको दूध बिक्रि  गरेर दैनिक एक सय रुपैयाँ आम्दानी गर्ने गरेको समेत बताइन ।
नेपालमा बाख्राको दूधबाट चिज उत्पादन गर्ने यो नै पहिलो र एक मात्र कारखना हो । त्यसैले धेरै मानिस यो कारखना हेर्न र चिज उत्पादनको तौर तरिका बुझनका लागि पनि आउने गरेका छन् । यहाँ आएर बाख्राको चिजको स्वाद लिएका पत्रकार काचन अधिकारी यो चिज अरु भन्दा निकै फरक रहेको बताउँछन् । मैले अहिलेसम्म यति स्वादिलो चिज खाएको थिइन-उनले भने ।

अन्य चिजको भन्दा चिल्लो कम हुने र थुप्रै फाइदा भएका कारण बाख्राको चिजको माग उच्च छ । तर पनि दूध संकलन कार्य कठिन भएका कारण माग अनुसार चिज उत्पादन गर्न नसकिएको साचालक ठकुरी बताउँछिन् । उन्नत जातका बाख्रा पालेर दूध संकलन प्रभावकारी बनाउने हो भने यहाँ व्यवसायिक रुपमा बाख्राको चिज उत्पादन गर्न सकिने सम्भावना रहेको उनको भनाई छ । यो बाख्राको चिज स्वदेशमा मात्रै खपत नगरेर विदेश निर्यात गर्न पनि सकिने बताउँछै ठकुरी यसका लागि सरकारी सहयोगको खाँचो रहेको बताउँछिन् ।
नेपालका हिमाली पाहाडी र तराई सबै क्षेत्रमा परम्परागत रुपमा बाख्रा पालिन्छन् । यी ठाउँमा चिज उत्पादनलाई लक्षित गरि उन्नत जातका बाख्रा पाल्न सके चित्लाङको सिको गर्दै थुप्रै गाउँमा यस्ता चिज कारखना खोल्न सकिन्छ । जसबाट थुप्रलाई रोजगारी मिल्न सक्छ अनि मुलुकको आर्थिक विकास पनि थोर बहुत सहयोग पुग्न सक्छ ।