यात्रा ३१ घण्टाको [The Journey of 31 hour]

बाख्रा फर्ममाँ हाम्रा साथिहरू 

"हिलाम्य पहिरन हिलाम्य बाइक र केहि थकित शरिर तर एउटा फरक र रमाइलो अनुभव समेटेर मध्यान्ह १२ बजे हाम्रो टोली गोदाम झर्यो ।" 

यात्रा भनेको सायद हतार हतारमै तय हुन्छ । अरुको सवालमा त थाहा छैन तर मेरो र मेरा केहि साथीहरुको सवालमा चै यो कुरा लागु हुन्छ । खासगरी साथीहरुसँग मैले जति पनि यात्रा गरेको छु ती सबै नै हतार हतार र विना तयारी गरिएका छन् । यस पटक पनि त्यहि कुराले निरन्तरता पायो । २०६९ को नयाँ वर्षमा घ्याम्पे डाँडा हाइकिङ गएपछि साथीहरुसँग कतै गइएको थिएन । भदौ ९ गते शुक्रवार विहान १० बजे कन्चनको म्यासेज आएपछि योजना बन्यो ।

लोकल काक्रो खादै 

शुरुमा त मैले यो शुक्रवार जान नभ्याउने बताएको थिए । विष्णुको लगातारको फोन अनि अनिल र भवानीको मनसाय पनि कतै जाने भन्ने थियो । मुकुन्दलाई सम्पर्क गरेको उसको काम विशेषले नभ्याउने भयो । अब्दुल्लाहलाई फेसबुकमा म्यासेज गरे रेपोन्स आएन । दिउसो २ बजे सम्म पनि यो यात्रामा जाने नजाने मेरो टुंगो भइसकेको छैन ।
सबैजना साथीहरु समय मिलाएर घुम्न जानपाए हुने भन्ने मेरो चाहाना तर यो सम्भव भएन । केहि साथीहरु यात्राका लागि तयार भइसकेका थिए अनि केहिको समय नमिल्ने भएको थियो । लोकतन्त्रमा बहुमतको कदर मान्नु पर्ने नै भो । वेलुका पाँच बजे यात्राका लागि निस्कने भइयो । अनिललाई मित्रपार्कबाट पिक गरेर बागबजार पुगियो जाहाँ विष्णु र भवानी हामीलाई कुरिरहेका थिए । कन्चन किर्तिपुरमा थियो । हामी पाँच भाईको यो यात्राको गन्तब्य कुलेखानी तय भयो । 

लौ फोटो  खिचौ 

सिमसिम पानी परिरहेको छ रेनकोट ओढेर हाम्रा दुईवटा भटभटे कुलेखानी तर्फ मोडिए । कन्चन किर्तिपुरबाट यात्रामा जोडियो । हामी एक घण्टा ढिलो भयौं । बाटोमा रमाइलो गर्दै जानु हुन्थ्यो-यात्राका बारेमा कन्चन बताउँदै थियो । घडिमा करिव ६ बज्न लागेको छ हामी दक्षिणकाली पुग्यौं । वेलुका बस्ने ठाउँको टुंगो छैन त्यसैले बाटैमा रहेको सुपरमार्केटबाट केहि ड्राइफुड किनियो । करिव २० मिनेटको अलमल पछि हामी कुलेखानीका लागि रवाना भयौं । केहि तरपाया तरपाया बाटो छिचोल्दै हामी मानेभन्ज्याङ पुग्यौ । भन्ज्याङमै रहेको सानो झुपडि होटलमा हाम्रो लागि चिया तयार भयो । एक एक कप चिया पिएर हाम्रो यात्रा अगाडी बढ्यो । एउटा बाइकमा म र अनिल अर्कामा कन्चन र विष्णु अनि एउटामा भवानी एक्लै ।

काक्रो टीप्दै अनिल 

बाइक पंचर टाल्दै प्रेम लामा 

साँझ झमक्कै पर्यो । कच्चिबाटो करिव २० किलोमिटर यात्रा बाँकि नै छ । विचमा बस्ने होटलहरु छैनन् । बस्नको लागि मार्खुसम्म पुग्नु छ । त्यसैले कन्चनको बाइकलाई पछ्याउँदै भवानी र मेरो बाइक दौडिरहेका छन् । मानेभन्ज्याङबाट हिडेको करिव २० मिनेट कन्चनको बाइक पन्चर भयो । वरिपरि वस्ति छैनन् । जंगलको वीचमा बाइक पंचर भएपछि यसको केहि विकल्प हामीसँग थिएन । भवानीको बाइकमा विष्णु बसे अनि कन्चन पंचर भएको बाइकमै बसेर यात्रा फेरी शुरु भयो । करिव पौने आठ बजिसकेको छ । हामी सल्ले भन्ने ठाउँमा पुग्यौ । बाटो छेऊमा एउटा होटल रहेछ । ढुंगा खोज्दा देउता मिल्यो भनेझै भाग्यवस त्यहि होटलका संचालक बाइक पन्चर बनाउदा रहेछन । तर काम गर्ने छोरो बाहिर गएको भन्दै होटलवालाले हाम्रो बाइक बनाउन मानेनन् । केहि वेर अनुरोध गरियो तर पनि उनले बाइक नबनाउने बताए । हामीले आफनो परिचय दियौं त्यसपछि भने उनी बल्ल तयार भए । ट्युव फेर्नु पर्ने भएछ । सबैजना लागिमेली गरेर बाइकमा नयाँ ट्युव फेरियो । हामीले याहाँ करिव आधा घण्टा समय वितायौं ।

कुहिरोसंग लुकामारी खेल्दै देउरालीबाट ओरालो लाग्दै हामी 

बाइकमा ट्युव फेरेको ज्याला समेत गरेर होटलवालाले ५५० रुपैयाँ लिए । तुलनात्मक रुपमा यो मूल्य महंगो भए पनि रातको समयमा ती होटलवाल साहुजीले हामीलाई ठूलो गुण लगाए । हिड्ने वेलामा मैले ती साउजीलाई उनको नाम सोधे उनले जावफ दिए प्रेम लामा । पत्रिकामा तपाईको नाम हालौला भन्दै हामी अगाडी बढ्यौ । करिव नौ वजे हामी मार्खु पुग्यौं । मार्खु बजारमा रहेको एउटा होटलमा बास पयौं । केहि समय रमाइलो गरियो । साथी विष्णुको अंग्रेजी भाषण अनि भवानीको हाँसो निकै स्मरणिय रहयो । यात्राका अवधिमा मुकुन्द र अब्दुल्लाह लगायतका केहि साथीहरुलाई निकै मिस गरियो ।

कुलेखानीमा फोटो सेसन गर्दै 

भोलिपल्ट विहान कुलेखानी ड्यामको मुहान तिर घुमियो । लोकल काँक्रो किनियो । करिव एक घण्टाको घुमाई पछि हामी होटल फर्कियौं । हल्का नास्ता गरेर हामीले बाख्रा विकास फर्म हुँदै चित्लाङबाट काठमाण्डौको रुट तय गर्यौ । बाख्रा विकास फर्म निकै रमाइलो छ । एक वर्ष पहिला पनि म त्याहाँ पुगेको थिए तर त्यतिवेला यो हरियाली थिएन । केहि वेर फोटो सेसन भएपछि हामी चिल्लाङ तर्फ लाग्यौ । देउराली पुग्नै लाग्दा कुहिरोले सडक छपक्कै ढाक्यो । हामी केहि वेर देउरालीमै रोकियौ । जहाँ २०६८ सालको नयाँ वर्षमा हाइकिङ जाँदा हामीले निकै रमाइलो गरेका थियौ ।

मार्खुको  गाऊ  घुम्दै हामी 

विहानको करिव साँढे १० बजिसकेको थियो । त्यसैले हामी देउरालीबाट ओरालो लाग्यौ । कुहिरोले सडक छपक्कै ढाकेको छ । कच्चि सडक त्यसमाथि वर्षाद्ले हिडडुल गर्न समेत मुस्किल हुने अवस्थाको सडक मोटरसाइकलको यात्रा पक्कै पनि सहज थिएन ।
मेरो बाइक अनिलले चलाइरहेको थियो । म पछाडी बसेको भए पनि मनमा डर लागि रहेको थियो । हुस्सुसँग लुकामारी खेल्दै हिलाम्य सडकमा बाइक चिप्लदै थिए । बाटोमा राजधानीबाट गएका हाइकिङ टोलि पनि भेट्टियो । जसले हामीलाई दुइ वर्ष अघिको हाम्रो हाइकिङको याद दिलाइरहेका थिए । हिलाम्य पहिरन हिलाम्य बाइक र केहि थकित शरिर तर एउटा फरक र रमाइलो अनुभव समेटेर मध्यान्ह १२ बजे हाम्रो टोली गोदाम झर्यो ।

करिव ३१ घण्टाको यो यात्रामा मुस्किलले रातीको ५ घण्टा हामीहरु निदायौ बाँकि २६ घण्टा हामी बाइकमा चिप्लेटी खेल्दै र प्रकृतिसँग लुकामारी खेल्दै बित्यो । त्यसैले हतारमै तय भएको भए पनि यो यात्रा हामी सबैका लागि निकै स्मरणीय रहयो ।